Magar la distancia, que va creciendo cada nueche, nun ye a torgar esi tastu que la señaldá de la seronda punxo nos tos llabios de la que me besabes. Voi pensando nun cientu d’imáxenes, y d’ente elles, llévome una a la boca que ye pa siguir engañándome. Nun da más, ye pa sentite al llau endolcándome nesi llugar esactu onde baltiar la distancia.
Y asina, voi ser quien a acariciar les tos manes. Fastera arriba, otra vuelta, van tar los tos llabios, llende na que se dan colos mios párpagos. Un engañu antroxau de verdá, dalgo pal mio cansanciu.
